Pierwsze wyroki w sprawach dot. wyroku z 4 czerwca 2024 r. SK 140/20

Wstęp

Zapadają pierwsze korzystne dla emerytów wyroki w sprawach wynikających z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 4 czerwca 2024 r. sygn. akt SK 140/20. Wyroki są jeszcze nieprawomocne. Zapewne przyjdzie poczekać na stanowiska Sądów Apelacyjnych. Poniżej prezentuję wyroki wraz z krótkim komentarzem.

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 lipca 2024 r. VI U 528/24

W prezentowanym wyroku Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ZUS w ten sposób, że nakazał ZUS ponownie obliczyć wysokość emerytury w wieku powszechnym, a przy obliczaniu jej wysokości pominąć przepis art. 25 ustęp 1b ustawy emerytalnej. W zakresie skutków prawnych wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt SK 140/20 Sąd Okręgowy stwierdził, iż „nieuprawnione zaniechanie władzy wykonawczej w publikacji przedmiotowego orzeczenia nie może wpływać na brak możliwości jego zastosowania. W konsekwencji Sąd Okręgowy, opierając się treść wymienionego wyroku oraz wyroku z dnia 6 marca 2019 roku dokonał wykładni konstytucyjnej (nie kontrolował konstytucyjności przepisu) przepisu art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyjmując, że nie może on mieć zastosowania w sytuacji faktycznej ubezpieczonego”.

Wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 15 października 2024 r. sygn. akt VI U 1016/24

W przedstawionym wyroku Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ZUS w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do przeliczenia emerytury w wysokości bez zmniejszenia o sumy kwot pobranych wcześniej emerytur od dnia 17 lipca 2021 roku, tj. za okres 3 lat wstecz od dnia złożenia wniosku o ponowne przeliczenie emerytury. Sąd trafnie wskazał, iż: „uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją przepis prawa nie może być stosowany przez Sądy i inne organy w odniesieniu do stanów faktycznych także sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału, gdyż nieuprawnione zaniechanie władzy wykonawczej nie mogą wywierać negatywnego wpływu na sytuację obywateli (vide: wyrok z dnia 21 listopada 2006 r., II PK 42/06, LEX nr 950622, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2008 r., V CO 43/08, LEX nr 5648)”. Sąd zasadnie podniósł również, że: „Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego ogłoszone przez przewodniczącego składu orzekającego, lecz nie publikowane w stosownym organie urzędowym, niewątpliwie istnieje w obrocie prawnym, a tym samym wywołują określone skutki prawne”.

Komentarz

Wskazane wyroki należy ocenić pozytywnie. Jedyną kwestią, która w mojej ocenie wymagałaby bardziej pogłębionej analizy jest zagadnienie przysługującego emerytowi „wyrównania”. O ile Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej przyznał takie wyrównanie, choć w ograniczonym zakresie (3 lat wstecz od dnia złożenia wniosku o ponowne przeliczenie emerytury), o tyle Sąd Okręgowy w Szczecinie nie określił precyzyjnie tego elementu.

Uważam, iż emerytowi powinno przysługiwać pełne „wyrównanie”, tj. od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone – od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata wraz z prawem do wyrównania stanowiącego różnicę między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone – od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata, do dnia wydania decyzji, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot wypłaconych w tym okresie.

Za powyższym twierdzeniem można przedstawić co najmniej dwie linie argumentacyjne.

Pierwsza linia argumentacyjna

Restytucja konstytucyjnego stanu rzeczy może zostać oparta o zgodną z Konstytucją RP interpretację art. 133 ust. 1 pkt 2) ustawy emerytalnej poprzez rozszerzenie zakresu jego normowania ponad okres 3 lat poprzedzających miesiąc złożenia wniosku o przeliczenie emerytury w trybie art. 114 ustawy emerytalnej. Rozszerzenie powinno obejmować okres od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone – od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata. Wskazać w tym miejscu należy, iż Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie, wyraźnie akcentował możliwość zastosowania art. 8 § 2 Konstytucji RP w celu restytucji konstytucyjnego stanu rzeczy. Jako przykład praktycznego zastosowania tego przepisu, wskazał na możliwość wykorzystywania wszelkich nadzwyczajnych instrumentów proceduralnych, a także wykorzystanie specyficznej metody wykładni prawa, jaką jest interpretacja zgodna z Konstytucją RP. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 9 czerwca 2003 r. sygn. akt SK 5/03 wskazał, iż „Wszelkie bowiem nadzwyczajne instrumenty proceduralne, stojące w dyspozycji organów stosujących prawo, mogą być wykorzystane jako środek restytucji konstytucyjnego stanu rzeczy, środkami stojącymi w dyspozycji organu, na wypadek uprzedniego stwierdzenia niekonstytucyjności aktu. Ta kompetencja, a także wykorzystanie jako metody wykładni prawa interpretacji zgodnej z Konstytucją, są wyrazem operacjonalizacji art. 8 § 2 Konstytucji w odniesieniu do władzy publicznej, jaką są sądy”.

Druga linia argumentacyjna

Restytucja konstytucyjnego stanu rzeczy może zostać oparta o zgodną z Konstytucją RP interpretację art. 133 ust. 1 pkt 2) ustawy emerytalnej poprzez rozszerzenie zakresu jego normowania ponad okres 3 lat poprzedzających miesiąc złożenia wniosku o przeliczenie emerytury w trybie art. 114 ustawy emerytalnej. Rozszerzenie powinno obejmować okres od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone – od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata. Wskazać w tym miejscu należy, iż Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie, wyraźnie akcentował możliwość zastosowania art. 8 § 2 Konstytucji RP w celu restytucji konstytucyjnego stanu rzeczy. Jako przykład praktycznego zastosowania tego przepisu, wskazał na możliwość wykorzystywania wszelkich nadzwyczajnych instrumentów proceduralnych, a także wykorzystanie specyficznej metody wykładni prawa, jaką jest interpretacja zgodna z Konstytucją RP. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 9 czerwca 2003 r. sygn. akt SK 5/03 wskazał, iż „Wszelkie bowiem nadzwyczajne instrumenty proceduralne, stojące w dyspozycji organów stosujących prawo, mogą być wykorzystane jako środek restytucji konstytucyjnego stanu rzeczy, środkami stojącymi w dyspozycji organu, na wypadek uprzedniego stwierdzenia niekonstytucyjności aktu. Ta kompetencja, a także wykorzystanie jako metody wykładni prawa interpretacji zgodnej z Konstytucją, są wyrazem operacjonalizacji art. 8 § 2 Konstytucji w odniesieniu do władzy publicznej, jaką są sądy”.

Za koniecznością przyznania emerytowi pełnego wyrównania można powołać co najmniej trzy argumenty.

• Po pierwsze, brak pełnej restytucji praw emeryta (np. poprzez ograniczenie okresu czasu, za jaki przysługuje mu wyrównanie) spowoduje, iż emeryt zostanie zmuszony do poszukiwania ochrony swoich praw w ramach postępowania sądowego o odszkodowania z tytułu bezprawia legislacyjnego. Na powyższy problem zwracał uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 października 2020 roku sygn. akt III UZP 4/20, podnosząc, iż: „gdy ubezpieczona skutecznie odwołała się od niekorzystnej dla niej decyzji organu rentowego (formalnie poprawnej) i wygrała przed Sądem pierwszej instancji, który wzorcowo wywiązał się ze swojej roli, organ rentowy zamiast wykonać jedynie słuszny konstytucyjnie wyrok zaskarżył korzystne dla ubezpieczonej orzeczenie apelacją. Z jej uzasadnienia wynika, że dla organu rentowego ważniejsze było pozorne i formalne przestrzeganie obowiązujących przepisów proceduralnych limitujących możliwość wzruszenia decyzji organu rentowego wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego P 20/16 terminem 5-ciu lat liczonym od wydania decyzji przyznającej świadczenie w wieku powszechnym. W ten sposób organ rentowy niejako uporczywie dążył do przeforsowania absurdalnej koncepcji generowania tysięcy kolejnych postępowań sądowych o odszkodowania przed sądami cywilnymi narażających Skarb Państw (choć nie organ rentowy) na ogromne i nieuniknione dodatkowe koszty wynikające z odsetek i kosztów zastępstwa procesowego, nie wspominając o ukrytych kosztach wynikających ze zmarnowania zasobów sądowych i obsługi prawnej Skarbu Państwa zaangażowanych w zajmowanie się „oczywistymi” sprawami”.
• Po drugie, brak pełnej restytucji praw emeryta godzi w zasadę równego traktowania, wyrażoną w art. 2a ust. 1 i ust. 2 pkt 3) i 4) ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Emeryci poszkodowani art. 25 ust. 1 b ustawy emerytalnej znajdują się obecnie w takiej samej sytuacji, jak ubezpieczeni z roczników 1953, którzy zostali objęci zakresem normowania art. 194i oraz 194j ustawy emerytalnej. W judykaturze podnosi się, iż: „W sprawach wskazanych w art. 2a ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, a więc w sprawach dotyczących w szczególności warunków objęcia systemem ubezpieczeń społecznych, obowiązku opłacania i obliczania wysokości składek, obliczania wysokości świadczeń, a także okresu wypłaty świadczeń i zachowania prawa do nich nie ma podstaw prawnych do czynienia między ubezpieczonymi różnic związanych z płcią, stanem cywilnym, czy też stanem rodzinnym” (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2015 r., sygn. akt I UK 407/14). Brak pełnej restytucji praw emeryta (np. poprzez ograniczenie okresu czasu, za jaki przysługuje mu wyrównanie) spowoduje, iż emeryt zostanie zmuszony do poszukiwania ochrony swoich praw w ramach postępowania sądowego poprzez dochodzenie roszczenia z ubezpieczenia społecznego w oparciu o zarzut naruszenia zasady niedyskryminacji, tj. art. 2a ust. 1, ust. 2 pkt 3) i 4) oraz ust. 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 83 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (zob. B. Wagner, Równość w ubezpieczeniach społecznych, [w:] Prawo pracy u progu XXI wieku, s. 86–88).
• Wreszcie, po trzecie, brak pełnej restytucji praw emeryta będzie powodował utrzymywanie się stanu wtórnej niekonstytucyjności, będącego następstwem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 sygn. akt P 20/16. Od chwili opublikowania ww. wyroku było bowiem wiadomym, że w obrocie prawnym funkcjonuje regulacja, która z uwagi na sposób jej wprowadzenia, zastawiła na emerytów „pułapkę”, polegającą na tym, że osoby wnioskujące o tzw. wcześniejszą emeryturę przed 6 czerwca 2012 r., nie mogły przewidzieć konsekwencji, jakie będą się z tym wiązać w przyszłości, tj. że zostanie wprowadzony mechanizm potrąceniowy, o którym mowa w art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, prowadzący do zmniejszenia wysokość emerytury w wieku powszechnym. Na występowanie stanu wtórnej niekonstytucyjności względem wcześniejszych emerytów, z roczników innych niż 1953, wskazywał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 czerwca 2024 sygn. akt SK 140/20.

Jak pomagamy

Kancelaria oferuje pomoc przy reprezentacji w sprawach SK 140/20 przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych o ponowne obliczenie wysokości emerytury, a także na późniejszych etapach postępowania, tj. przed właściwym Sądem Okręgowym oraz Sądem Apelacyjnym.
Kancelaria świadczy pomoc prawną na terenie całej Polski.

Z uwagi na fakt, iż postępowanie w sprawie ponownego obliczenia wysokości emerytury toczy się najpierw przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych, a następnie, w przypadku wydania przez ZUS decyzji odmawiającej ponownego obliczenia emerytury przed Sądem Okręgowym i Sądem Apelacyjnym, Kancelaria opracowała dwa warianty pomocy prawnej, tj.:

1. Reprezentacja przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych (ZUS)
Kancelaria za prowadzenie sprawy przed ZUS pobiera wynagrodzenie w wysokości 300 zł brutto.
⤷ Wynagrodzenie za prowadzenie sprawy jest płatne po złożeniu wniosku o ponowne obliczenie emerytury.
2. Reprezentacja przed sądami powszechnymi (Sąd Okręgowy oraz Sąd Apelacyjny)
Kancelaria za reprezentację przed sądami powszechnymi pobiera wynagrodzenie w dwóch częściach. Pierwsza część obejmuje wynagrodzenie za prowadzenie sprawy w wysokości 1000 zł brutto.
⤷ Wynagrodzenie za prowadzenie sprawy płatne jest po złożeniu odwołania do Sądu.

Druga część wynagrodzenia pobierana jest tylko w przypadku wygrania sprawy, tj. uzyskania prawomocnego wyroku nakazującego ZUS ponowne obliczenie wysokości emerytury i wynosi 4000 zł brutto.
⤷ Wynagrodzenie za wygranie sprawy płatne jest po zrealizowaniu przez ZUS prawomocnego wyroku, tj. wypłaceniu zwiększonego świadczenia emerytalnego.

Dla osób, które wolą samodzielnie prowadzić spór z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych Kancelaria oferuje pomoc przy redakcji pism procesowych. W takich przypadkach wynagrodzenie ustalane jest indywidualnie z Klientem, w zależności od etapu postępowania.

Oszacowanie ryzyka prowadzenia sprawy przeciwko ZUS z pomocą Kancelarii

Podsumowując opisane powyżej kwestie, zakładając najgorszy scenariusz, tj. przegranie sprawy w całości przy założeniu, że zaistnieje konieczność prowadzenia sprawy przed dwoma instancjami sądowymi (tj. Sądem Okręgowym oraz Sądem Apelacyjnym) oraz przy założeniu, że ZUS będzie reprezentowany przez adwokata lub radcę prawnego, ryzyko, rozumiane jako konieczność pokrycia kosztów procesu oraz kosztów wynagrodzenia Kancelarii można oszacować na kwotę 1420 zł (180 zł + 240 zł + 1000 zł).

Współpraca z Kancelarią

Osoby zainteresowane współpracą z Kancelarią proszone są o kontakt telefoniczny 508 303 387 lub mailowy kancelaria@ahanderek.pl.

Powyższe informacje nie stanowią oferty w rozumieniu art. 66 § 1 Kodeksu cywilnego, lecz jedynie zaproszenie do zawarcia umowy.

Z wyrazami szacunku,
dr Andrzej Hańderek
radca prawny