Wniosek o ponowne przeliczenie emerytury po wyroku TK 140/20 z 4 czerwca 2024 r. oraz odwołanie od decyzji odmownej

Wstęp

Do Kancelarii zgłasza się coraz więcej osób z zapytaniem o skutki prawne wyroku TK z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt SK 140/20 (zwane dalej „sprawy SK 140/20”), w szczególności, czy mogą wystąpić o ponowne obliczenie (przeliczenie) wysokości emerytury.

Wskazać należy, iż sprawa nie jest prosta, gdyż wskazany wyrok nie został jeszcze opublikowany w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej i nie wiadomo, czy w ogóle zostanie kiedykolwiek opublikowany. To z kolei rodzi pytanie, czy wyrok ten obowiązuje, a zatem, czy osoby poszkodowane niekonstytucyjną regulacją, mogę się na niego powoływać.

W związku z powyższym, dla osób, które chciałyby zawalczyć o wyższą emeryturę, Kancelaria zaprasza do skorzystania z pomocy prawnej, w szczególności możliwości reprezentacji przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych, Sądem Okręgowym i Sądem Apelacyjnym. Szczegóły znajdują się na końcu tekstu pod tytułem „Jak pomagamy”.

Historia sprawy

Dla wyjaśnienia, w „sprawach SK 140/20” Trybunał Konstytucyjny podtrzymał dotychczasową linię orzeczniczą wyrażoną w wyroku z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16, tzw. „sprawy rocznika 1953”, przyjmując, że regulacja zawarta w art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w stosunku do osób, które wniosek o przyznanie emerytury w wieku obniżonym złożyły do dnia 6 czerwca 2012 r., tj. ogłoszenia ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (zwana dalej „ustawa wprowadzająca”) jest niezgodna z art. 67 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji.

Szerzej o „sprawach 140/20” można przeczytać tutaj:
- https://www.prawo.pl/kadry/wczesniejsze-emerytury-skutki-wyroku-tk-w-sprawie-sk-14020-odpowiedz-mrpips-na-interpelacje-poselska,528439.html
- https://www.infor.pl/prawo/nowosci-prawne/6623727,emerytura-wyzsza-o-1200-zl-plus-wyrownanie-64-tys-zl-zus-ok-200-tys-emerytow-moze-skorzystac-na-wyroku-tk-z-4-czerwca-2024-r.html
- https://legalis.pl/kosztowny-wyrok-tk-w-sprawie-emerytow/
- https://www.infor.pl/prawo/nowosci-prawne/6677000,wyzsza-emerytura-po-wyroku-tk-z-4-czerwca-2024-r-dla-kogo-o-ile-adwokat-radzi-jak-napisac-pismo-do-zus-odwolac-sie-do-sadu-lub-wznowic-postepowanie.html
- https://www.prawo.pl/kadry/jak-beda-skutki-wyroku-sk-14020-dla-wczesniejszych-emerytow,528633.html
- https://www.rp.pl/praca-emerytury-i-renty/art41004261-emerytom-moze-sie-oplacac-wniosek-o-przeliczenie-po-wyroku-tk-jak-to-zrobic

Ze wskazanych powyższej przekazów medialnych wynika, że „sprawy SK 140/20”:

• mogą dotyczyć około 200 tyś. osób, które w momencie skorzystania z uprawnienia do częściowej emerytury lub wcześniejszej emerytury nie miały pełnego obrazu konsekwencji swojej decyzji (czyli, że skorzystanie z tych uprawnień będzie wiązało się z pomniejszeniem zgromadzonego kapitału o pobrane świadczenia, co wpłynie na zmniejszenie emerytury właściwej, tj. emerytury otrzymywanej po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego). Z tej przyczyny zasadne w ocenie TK było ograniczenie zakresowe możliwości powołania się na niekonstytucyjny przepis do osób, które skorzystały z prawa do wymienionych świadczeń (częściowej lub wcześniejszej emerytury) przed 6 czerwca 2012 r., tj. przed dniem ogłoszenia ustawy wprowadzającej.
  Z szacunku ZUS wynika, że sprawy SK 140/20 mogą dotyczyć:
  • kobiet urodzonych w latach 1949-1959 (z wyłączeniem rocznika 1953, którego dotyczy wyrok TK z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16, tzw. „sprawy rocznika 1953”;
  • mężczyzn urodzonych w latach 1949-1952 oraz w 1954 r.
• emeryt może liczyć na wyższą emeryturę o około 1200 zł
• emeryt może liczyć na wyrównanie emerytury w wysokości około 64000 zł

Z kolei o „sprawach rocznika 1953” może przeczytać tutaj:
https://www.zus.pl/-/korzystna-emerytura-dla-osob-z-rocznika-1953

Argumentacja

Dla osób, które zdecydują się na dochodzenie swoich roszczeń w „sprawach SK 140/20” opracowałem propozycję wniosku o ponowne obliczenie (przeliczenie) wysokości emerytury oraz propozycję odwołania od decyzji ZUS odmawiającej ponownego obliczenia (przeliczenia) wysokości emerytury. Uważam, że w ramach wniosku o ponowne obliczenie wysokości emerytury można powołać się na następujące argumenty.

⤷ Po pierwsze, fakt, iż Trybunał Konstytucyjny podtrzymał dotychczasową linię orzeczniczą wyrażoną w wyroku z dnia 6 marca 2019 r. (sygn. akt P 20/16), czyli „spraw rocznika 1953”.

⤷ Po drugie, w doktrynie prawniczej wyrażany jest pogląd o możliwości bezpośredniego stosowania Konstytucji RP, która opiera się na współstosowaniu jej przepisów oraz innych źródeł prawa, w szczególności ustaw. Współstosowanie to może przybrać trzy warianty. Pierwszy, polegający na wykładni w wersji ekstensywnej, prowadzącej do odrzucenia rezultatów wykładni źródeł prawa, która jest niezgodna z Konstytucją RP. Drugi obejmuje wykładnie w wersji intensywnej, polegającą na wyborze rezultatu wykładni w największym stopniu odpowiadający normom Konstytucji RP. Z kolei trzeci polega na współstosowaniu modyfikującym, powodującym, że przepisy Konstytucji RP zmieniają zakres normowania lub zastosowania ustawy. Wskazuje się, że model współstosowania Konstytucji RP z innymi źródłami prawa jest najczęściej stosowany w jurysprudencji (Zob. P. Tuleja, Komentarz do art. 8 [w:] Konstytucja RP. Duże Komentarze Becka 2016, red. M. Safjan, L. Bosek, Warszawa 2019, s. 320). Tym samym w „sprawach SK 140/20” można argumentować za modelem współstosowania modyfikującego, gdzie modyfikowany jest zakres normowania podstawy obliczania emerytury poprzez pominięcie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

⤷ Po trzecie wreszcie, można powołać się na stanowisko wyrażone przez Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 3 lipca 2024 r. VI U 528/24 (System Informacji Prawnej Legalis nr 3105810), gdzie opowiedziano się za możliwością pominięcia art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (należy przy tym wskazać, iż wyrok jest jeszcze nieprawomocny, zapewne ZUS złoży od niego środek odwoławczy w postaci apelacji).

Wniosek o ponowne obliczenie wysokości emerytury

Z kolei w ramach odwołania od decyzji ZUS odmawiającej ponownego obliczenia (przeliczenia) wysokości emerytury można dodatkowo powołać następujące argumenty.

⤷ Po pierwsze, można próbować oprzeć swoją argumentację o przedstawioną przez Sąd Najwyższy w uchwale Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2016 r. interpretację, zgodnie z którą: „Nieopublikowany wyrok Trybunału Konstytucyjnego, stwierdzający niezgodność z Konstytucją określonego przepisu uchyla domniemanie jego zgodności z Konstytucją z chwilą ogłoszenia wyroku przez Trybunał Konstytucyjny w toku postępowania”. Tym samym, można próbować wywodzić, iż wyrok TK z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt SK 140/20 pomimo jego nieopublikowania w Dzienniku Ustaw wywołuje skutki prawne, w postaci uchylenia domniemania zgodności z konstytucją art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w stosunku do osób, które wniosek o przyznanie emerytury w wieku obniżonym złożyły do dnia 6 czerwca 2012 r.

⤷ Po drugie, alternatywnym rozwiązaniem może być próba powołania się na ugruntowane w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym: „jeżeli Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność określonego przepisu ustawy z Konstytucją, to sąd może odmówić zastosowania w rozpoznawanej sprawie identycznie brzmiącego przepisu tej ustawy” (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2016 r., V CSK 377/15). W tym duchu również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 lutego 2018 r., V CSK 230/17, a także w wyroku z dnia 27 listopada 2019 r. II CSK 493/18. Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 lutego 2017 r., II FSK 3236/16, czy też w wyroku z dnia 21 czerwca 2011 r. I OSK 2102/10. Mając powyższe na uwadze, rozstrzygnięcie może zostać oparte o opublikowany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16 („sprawy rocznika 1953”), gdyż dotyczył identycznie brzmiącego przepisu ustawy.

⤷  Po trzecie, można wskazywać na możliwość zastosowania w sprawie art. 190 ust. 4 Konstytucji RP w zw. z art. 114 ust. 1 pkt 6) ustawy emerytalnej poprzez przyjęcie, iż wydanie przez Trybunał Konstytucyjny wyroku stwierdzającego niekonstytucyjność przepisu, który był podstawą ustalenia emerytury w zaniżonej wysokości, stanowi okoliczność mającą wpływ na prawo do świadczenia i uzasadnia działanie w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości emerytury z pominięciem takiego niekonstytucyjnego unormowania, a decyzja organu rentowego wydana na podstawie takiej normy prawnej jest obiektywnie błędna (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 czerwca 2020 r., sygn. akt III AUa 138/20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 czerwca 2020 r., sygn. akt III AUa 48/20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 maja 2020 r., sygn. akt III AUa 1706/19).

⤷  Po czwarte, można powołać się funkcjonujące w orzecznictwie szerokie „pojęcie błędu organu rentowego”, w znaczeniu przepisu art. 114 ust. 1 pkt 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, które obejmuje takie sytuacje, w których organ rentowy miał podstawy do przyznania świadczenia, lecz z przyczyn leżących po jego stronie tego nie uczynił. Może to wynikać z zaniedbania tego organu, ale także może to być każda obiektywna wadliwość decyzji (teoria tzw. obiektywnej błędności decyzji), niezależnie od tego, czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania organu rentowego, czy też rezultatem niewłaściwych działań pracodawców albo wadliwej techniki legislacyjnej i w konsekwencji niejednoznaczności stanowionych przepisów. Pojęcie to obejmuje również niedopełnienie przez organ rentowy obowiązku działania z urzędu na korzyść osób uprawnionych do świadczeń emerytalno-rentowych” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 marca 2020 r., sygn. akt III AUa 1471/19).

⤷  Po piąte, można powołać się na wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 3 lipca 2024 r. VI U 528/24 (System Informacji Prawnej Legalis nr 3105810). W zakresie skutków prawnych wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt SK 140/20 Sąd Okręgowy stwierdził, iż „nieuprawnione zaniechanie władzy wykonawczej w publikacji przedmiotowego orzeczenia nie może wpływać na brak możliwości jego zastosowania. W konsekwencji Sąd Okręgowy, opierając się treść wymienionego wyroku oraz wyroku z dnia 6 marca 2019 roku dokonał wykładni konstytucyjnej (nie kontrolował konstytucyjności przepisu) przepisu art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyjmując, że nie może on mieć zastosowania w sytuacji faktycznej ubezpieczonego”.

⤷  Po szóste, można powołać się na wystąpienie Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 27 czerwca 2024 r. do Ministra Rodziny, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Znak: III.7060.92.2024.AI, w którym Rzecznik wyraźnie wskazał na trafność argumentacji konstytucyjnej wyrażonej w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt SK 140/20, zaczerpniętej z wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16, oraz potrzebę rozwiązania problemu poszkodowanych niekonstytucyjną regulacją emerytów.

⤷  Po siódme, można argumentować, iż rozstrzygnięcie w sprawie Odwołującego może zostać oparte wyłącznie o ogłoszony w Dzienniku Ustaw wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16 (Dz.U. 2019 poz. 539), gdyż dotyczył identycznie brzmiącego przepisu ustawy, tj. art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej oraz tożsamego niekonstytucyjnego stanu rzeczy, jaki obecnie występuje u Odwołującego, tj. sytuacji, w której Odwołujący podejmując decyzję o przejściu na tzw. wcześniejszą emeryturę nie miał świadomości co do skutku podjętej decyzji (zastosowania wobec niego mechanizmu potrąceniowego opisanego w art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnego, który to mechanizm nie obowiązywał, ani nie był nawet uchwalony w chwili podejmowania przez Odwołującego decyzji o przejściu na tzw. wcześniejszą emeryturę) oraz nie miał możliwości uniknięcia konsekwencji podjętej decyzji (zgodnie z art. 116 ust. 2 ustawy emerytalnej wniosek o emeryturę może być wycofany, jednakże nie później niż do dnia uprawomocnienia się decyzji). Odwołujący, podobnie jak kobiety z rocznika 1953 (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16) wpadł w zastawioną przez ustawodawcę „pułapkę”, wprowadzającą mniej korzystne zasady ustalania emerytur w wieku powszechnym już po rozpoczęciu realizacji uprawnień w zakresie emerytury wcześniejszej. Niekorzystna zmiana przez ustawodawcę „reguł gry” w zakresie sposobu obliczenia emerytury w wieku powszechnym, dokonana w trakcie korzystania przez Odwołującego ze swojego uprawnienia do tzw. wcześniejszej emerytury, stanowiła naruszenie zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, wywodzonej z art. 2 Konstytucji RP.

⤷  Po ósme, można wywodzić, iż w sprawie zastosowanie winien znaleźć art. art. 133 ust. 1 pkt 2) ustawy emerytalnej, gdyż przyznanie niższych świadczeń Odwołującemu było następstwem błędu organu rentowego. Pojęcie „błędu organu rentowego” jest w orzecznictwie rozumiane szeroko i obejmuje „każdą obiektywną wadliwość jego decyzji niezależnie od tego, czy jest ona skutkiem zaniedbania, pomyłki, celowego działania organu rentowego, czy też niewłaściwych działań pracodawców, albo wadliwej techniki legislacyjnej i w konsekwencji niejednoznaczności stanowionych przepisów, jak również błędnej wykładni obowiązujących przepisów” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 czerwca 2022 r., sygn. akt III AUa 204/22). W tym duchu wypowiedział się również Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 15 lipca 2020 r., sygn. akt III AUa 552/20, stwierdzając, iż „wydanie nowej decyzji, przyznającej świadczenie w prawidłowej wysokości, winno nastąpić z równoczesnym przyznaniem stosowanego wyrównania za cały okres, w którym wypłata świadczenia była zaniżona, jeśli zważyć, że zaniżenie to nastąpiło wskutek zastosowania niekonstytucyjnego przepisu, który był wszak niekonstytucyjny od chwili jego uchwalenia, a więc także w chwili stosowania go przez organ rentowy”. Podobnie Sąd Apelacyjny w Białymstoku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 20 lutego 2020 r., sygn. akt III AUa 1002/19, gdzie stwierdzono, iż „za błąd uznać należy obiektywną niezgodność z prawem decyzji organu rentowego, która to niezgodność wyszła na jaw na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Za przyjęciem tego poglądu, przemawiają względy aksjologiczne, funkcjonalne i pragmatyczne. Z punktu widzenia zasady równości (art. 2a ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - t.j. Dz.U.2019.300 ze zm., dalej jako „u.s.u.s.”) nie można akceptować kształtowania sytuacji ubezpieczonych, w zakresie zasad obliczania emerytury, w zależności od tego czy od daty wydania decyzji do wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny minęło 5 lat. Przyjęte rozumienie błędu jest tym bardziej uzasadnione, że nie tylko realizuje zasadę równości ubezpieczonych, ale też umożliwia zrealizowanie uprawnień na drodze postępowania przed organem rentowych lub na skutek zakwestionowania decyzji organu rentowego. Ułatwia drogę dochodzenia roszczeń - bez korzystania z drogi procesu odszkodowawczego, wynikającej z ewentualnego zastosowania art. 417 1 § 1 i 2 k.c. Niewątpliwie takie ujęcie błędu obiektywizuje błąd w tym znaczeniu, że odrywa to pojęcie od kwestii winy, odpowiedzialności organu rentowego za swoje działanie, lecz ujmuje go w kontekście wadliwości tkwiącej w decyzji od początku, a „odkrytej” przez orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego. Niewątpliwie był to błąd ustawodawcy, lecz wobec tego, że ZUS jest państwową jednostką organizacyjną (art. 66 ust. 1 u.s.u.s.), a w zakresie prowadzonej działalności, w tym w zakresie ustalania wysokości świadczeń (art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. b u.s.u.s.), przysługują mu środki prawne właściwe organom administracji państwowej (art. 66 ust.4 u.s.u.s.), należało uznać, że jest on tożsamy z błędem ZUS w rozumieniu art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej”.

⤷  Po dziewiąte, można powołać się na względy aksjologiczne, pragmatyczne i systemowe. Wskazane względy należy brać pod uwagę, zważywszy na średnie dalsze trwanie życia Odwołującego, które z miesiąca na miesiąc się zmniejsza (względy aksjologiczne i praktyczne). Czas trwania ewentualnej procedury legislacyjnej, mającej na celu wprowadzenie rozwiązania systemowego, na wzór wprowadzonych do ustawy emerytalnej art. 194i oraz 194j (Dz.U.2020.1222), jako realizacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16. Wystarczy wskazać, iż od ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16, tj. od 21 marca 2019 roku do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. 10 lipca 2020 roku minęło prawie półtora roku, a sam projekt ww. ustawy zaczął być procedowany dopiero 12 grudnia 2019 roku (względy systemowe). Fakt wątpliwości natury prawnej, w związku z nieogłoszeniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt SK 140/20 (względy systemowe). Jak również fakt, iż w związku z powyższymi wątpliwościami natury prawnej, jako problematyczna jawi się możliwość skorzystania z trybu wznowieniowego, opisanego w art. 145a k.p.a., który dodatkowo w zakresie możliwości uchylenia decyzji jest ograniczony czasowo do 5 lat od dnia doręczenia decyzji (względy systemowe i praktyczne).

⤷  Po dziesiąte wreszcie, można podnieść, że Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie wyraźnie podkreśla, że pojęcie „wznowienia postępowania” z mocy art. 190 ust. 4 Konstytucji RP ma szersze znaczenie, niż pojęcie „wznowienia” przewidziane przez odpowiednie procedury (k.p.c., k.p.a., itp.). Trybunał Konstytucyjny jednoznacznie wskazuje, że w celu przywrócenia stanu konstytucyjności, strony, organy oraz sądy mogą wykorzystywać wszelkie dostępne instrumenty proceduralne (zob. postanowienie TK z dnia 14 kwietnia 2004 r., sygn. SK 32/01, wyrok TK z dnia 6 marca 2019 r., sygn. akt P 20/16, wyrok TK z dnia 4 czerwca 2024 r., sygn. akt SK 140/20).

Odwołanie od decyzji ZUS odmawiającej ponownego obliczenia emerytury

Powyżej udostępniam opracowaną przeze mnie propozycję wniosku o ponowne obliczenie wysokości emerytury oraz propozycję odwołania od decyzji ZUS odmawiającej ponownego obliczenia emerytury. Zaznaczenia przy tym wymaga kilka kwestii:

1. Precedensowy charakter zagadnienia sprawia, że udostępniony projekt wniosku oraz projekt odwołania ma charakter propozycji, a nie wzoru. W każdej sprawie zalecane jest, aby przed podjęciem właściwych kroków prawnych, skonsultować swoją sytuację prawną i faktyczną z profesjonalnym pełnomocnikiem (radcą prawnym lub adwokatem), czy też organizacją (fundacją lub stowarzyszeniem), zajmującymi się udzielaniem pomocy prawnej.
2. Postępowanie przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych w sprawie wniosku o ponowne obliczenie wysokości emerytury jest wolne od opłat.
3. Od odwołania od decyzji ZUS odmawiającej ponownego obliczenia emerytury do Sądu Okręgowego nie trzeba uiszczać opłaty sądowej (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – u.k.s.c.).
4. W toku postępowania sądowego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa (art. 98 u.k.s.c.).
5. Należy pamiętać, że nie ma pewnych spraw. Każda sprawa sądowa wiąże się z ryzykiem jej przegrania, co z kolei wiąże się z obowiązkiem poniesienia kosztów procesu, w szczególności kosztów zastępstwa procesowego strony wygrywającej, jeżeli ta korzysta z pomocy zawodowego pełnomocnika (radcy prawnego lub adwokata). Na szczęście, w przypadku spraw przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, koszty te są o wiele niższe, niż w przypadku innych kategorii spraw. Koszty te przedstawiają się następująco:
   • 360 zł – koszty zastępstwa procesowego zawodowego pełnomocnika (adwokata lub radcy prawnego) przed właściwym Sądem Okręgowym
   • 270 zł – koszty zastępstwa procesowego zawodowego pełnomocnika (adwokata lub radcy prawnego przed właściwym Sądem Apelacyjnym
6. W sprawach przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych często ZUS reprezentowany jest przez pracowników, niebędących zawodowymi pełnomocnikami (adwokatami lub radcami prawnymi). Wówczas Sąd nie zasądza kosztów zastępstwa procesowego, co powoduje, że odpada ryzyko poniesienia wskazanych powyższej kosztów zastępstwa procesowego (360 zł oraz 270 zł).

Oszacowanie ryzyka prowadzenia sprawy przeciwko ZUS bez pomocy Kancelarii

Podsumowując opisane powyżej kwestie, zakładając najgorszy scenariusz, tj. przegranie sprawy w całości przy założeniu, że zaistnieje konieczność prowadzenia sprawy przed dwoma instancjami sądowymi (tj. Sądem Okręgowym oraz Sądem Apelacyjnym) oraz przy założeniu, że ZUS będzie reprezentowany przez adwokata lub radcę prawnego, ryzyko, rozumiane jako konieczność pokrycia kosztów procesu można oszacować na kwotę 630 zł (360 zł + 270 zł).

Jak pomagamy

Kancelaria oferuje pomoc przy reprezentacji w sprawach SK 140/20 przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych o ponowne obliczenie wysokości emerytury, a także na późniejszych etapach postępowania, tj. przed właściwym Sądem Okręgowym oraz Sądem Apelacyjnym.
Kancelaria świadczy pomoc prawną na terenie całej Polski.

Z uwagi na fakt, iż postępowanie w sprawie ponownego obliczenia wysokości emerytury toczy się najpierw przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych, a następnie, w przypadku wydania przez ZUS decyzji odmawiającej ponownego obliczenia emerytury przed Sądem Okręgowym i Sądem Apelacyjnym, Kancelaria opracowała dwa warianty pomocy prawnej, tj.:

1. Reprezentacja przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych (ZUS)
Kancelaria za prowadzenie sprawy przed ZUS pobiera wynagrodzenie w wysokości 300 zł brutto.
⤷ Wynagrodzenie za prowadzenie sprawy jest płatne po złożeniu wniosku o ponowne obliczenie emerytury.
2. Reprezentacja przed sądami powszechnymi (Sąd Okręgowy oraz Sąd Apelacyjny)
Kancelaria za reprezentację przed sądami powszechnymi pobiera wynagrodzenie w dwóch częściach. Pierwsza część obejmuje wynagrodzenie za prowadzenie sprawy w wysokości 1000 zł brutto.
⤷ Wynagrodzenie za prowadzenie sprawy płatne jest po złożeniu odwołania do Sądu.

Druga część wynagrodzenia pobierana jest tylko w przypadku wygrania sprawy, tj. uzyskania prawomocnego wyroku nakazującego ZUS ponowne obliczenie wysokości emerytury i wynosi 4000 zł brutto.
⤷ Wynagrodzenie za wygranie sprawy płatne jest po zrealizowaniu przez ZUS prawomocnego wyroku, tj. wypłaceniu zwiększonego świadczenia emerytalnego.

Dla osób, które wolą samodzielnie prowadzić spór z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych Kancelaria oferuje pomoc przy redakcji pism procesowych. W takich przypadkach wynagrodzenie ustalane jest indywidualnie z Klientem, w zależności od etapu postępowania.

Oszacowanie ryzyka prowadzenia sprawy przeciwko ZUS z pomocą Kancelarii

Podsumowując opisane powyżej kwestie, zakładając najgorszy scenariusz, tj. przegranie sprawy w całości przy założeniu, że zaistnieje konieczność prowadzenia sprawy przed dwoma instancjami sądowymi (tj. Sądem Okręgowym oraz Sądem Apelacyjnym) oraz przy założeniu, że ZUS będzie reprezentowany przez adwokata lub radcę prawnego, ryzyko, rozumiane jako konieczność pokrycia kosztów procesu oraz kosztów wynagrodzenia Kancelarii można oszacować na kwotę 1630 zł (360 zł + 270 zł + 1000 zł).

Współpraca z Kancelarią

Osoby zainteresowane współpracą z Kancelarią proszone są o kontakt telefoniczny 508 303 387 lub mailowy kancelaria@ahanderek.pl.

Powyższe informacje nie stanowią oferty w rozumieniu art. 66 § 1 Kodeksu cywilnego, lecz jedynie zaproszenie do zawarcia umowy.

Z wyrazami szacunku,
dr Andrzej Hańderek
radca prawny